Amish, Thanksgiving, Sinterklaas en Kerst

Ik moet nog snel even de laatste nieuwtjes melden want over 9 dagen kom ik al weer terug. De afgelopen tijd van alles meegemaakt en gedaan en daarnaast deed internet het een week niet zodat ik ook niet wat kon sturen.



Drie weken terug had ik het weekend vrij en ik wou wat van de omgeving zien en wou de Amisch opzoeken. Er is altijd wel een auto ter beschikking dus ben ik op pad gegaan. In Canada waar ik stage liep, twee jaar geleden, woonden de Mennonites. Dit zijn mensen die volgens hun geloof er een hele sobere levenswijze op nahouden. Alles staat in teken van de kerk en eenvoud. Ik was vanaf toen erg geinteresseerd en wou er meer van zien. De Amish-mensen hebben een vergelijkbaar geloof en ook levenswijze. Van vroeger uit zijn de Mennonites en de Amish opgesplitst in twee groepen. De Mennonites hebben hun naam afgeleid van Menno Siemens, een Nederlandse priester. Vanuit Nederland en Duitsland trokken deze mensen naar Canada om daar verder te leven volgens hun geloof en vluchtten eigenlijk van de Nederlandse kerken. De Amish danken hun naam aan Jakob Amman, een Duitser of Zwitser. Ook zij ontvluchten Duitsland en Zwitserland om een nieuw bestaan te beginnen, maar dan in Amerika. De taal die ze spreken is een soort plat Duits / Nederlands. Dit spreken ze nog anno 2008. Dit doen ze juist om de gemeenschap in stand te houden, want buiten de gemeenschap red je je niet zonder Engels. De meeste Amish zijn landbouwers. Alle werk wordt gedaan met paarden of met de hand. Ze gebruiken geen trekkers. Wel mogen ze stationaire motoren gebruiken om dingen aan te drijven. Hun leven bevat geen overbodige luxe. Zo melken ze de koeien allemaal met de hand. Ze hebben echter wel een melktank die electrisch gekoeld wordt, om aan de richtlijnen van de staat te voldoen. Ze hebben geen telefoon thuis, maar midden in het dorp is een telefooncel. Ook gebruiken ze geen auto's televisies of electrisch licht. De meeste Amish hebben ook geen electriciteitsdraden naar hun huis leiden. Alle Amish lopen in zwarte kleren, de vrouwen in jurken met een kapje op het hoofd. De kinderen hebben ook allemaal een kapje. Een getrouwde Amishe man herken je aan zijn baard. Wanneer ze trouwen laten ze een baard staan. Er zijn enkele gebieden in Ohio waar de Amish leven. Ik ben naar Indiana gegaan net over de grens van Ohio. Ik wist niet goed waar ik precies moest zijn, maar Jeroen had verteld aan welke weg er veel zaten. Ik zag eerst al bordjes bij een huis in aanbouw, zoiets als: " dit huis wordt gebouwd door Amish" met daarbij een telefoonnummer. De Amish blijken goede bouwvakkers te zijn. Ik reed vervolgens de 101 op en zag ineens drie Amishe vrouwen met elk een bladblazer. Ik moest gigantisch lachen. Een bladblazer is voor het werk en mag dus blijkbaar wel. Vervolgens zag ik ze overal. Op de wegen lag allemaal paardenstront want ze rijden allemaal met buggies rond. Ik heb verschillende buggies ingehaald. Alle erven waren keurig mooi en strak, alles zat goed in de verf. Ik zag veel kinderen buiten spelen. Sommigen met een lange jurk en kapje op het hoofd op een trampoline. Ik had een hele leuke middag. Ik heb er foto's van, maar niet veel, daarom een paar van internet. Een Amish mag je niet fotograferen, want als je een foto van ze maakt, dan verdwijnt volgens hun je geest uit je lichaam. Bij de Amish gaat er om wie je bent, niet hoe je er uitziet.



Als echt Amerikaan hadden we dit jaar Thanksgiving. Jeroen en Jose waren de eerst Nederlanders in dit gebied en ook het eerste grote bedrijf van de dierenartsenpraktijk. De buurman hier melkt 40 koeien. Sindsdien zijn ze bevriend met de veearts en zijn vrouw. Elk jaar vieren ze Thanksgiving met hen. Donderdags hadden we eerst drachtigheidscontrole en moesten enkele koeien checken en daarna zijn we bij hun op bezoek gegaan. Er zaten twee grote kalkoenen in de oven. Voordat we eten gingen, gingen we volgens de traditie kleiduiven schieten. Dat was mooi werk. De veearts had een hele verzameling geweren. We mochten er een paar uitproberen. Hij had zelfs een uzi, die ze in het leger ook gebruiken, dat schoot gigantisch. Na het kleiduiven schieten hadden we de echte Amerikaanse maaltijd. Tijdens die maaltijd legden ze me uit hoe Thanksgiving is ontstaan. Dat is wel een beetje een apart verhaal: de Engelsen kwamen de zee over na Amerika. Ze kwamen in de herfst en er groeide niet veel dus ze waren snel door hun voedsel heen. De originele inwoners van Amerika, de indianen, hielpen de Engelsen in het voorzien van eten. Ze leerden ze vissen, en bakken en zorgden er voor dat ze allen genoeg te eten hadden om de winter door te komen. Het jaar daarna hadden de Engelsen voor de Indianen een grote maaltijd voorbereid om de indianen te bedanken voor hun hulp: Thanksgiving. De jaren erna hebben ze de indianen uitgeroeid. Ze kreeg de kalkoen een beetje een raar smaakje!!

Het wordt kouder, de Mexicanen roepen al weken muchio frio, dat betekent knap kold, in Averlo. Santos trekt elke ochtend drie broeken over elkaar aan en heeft het nog steeds de hele dag muchio frio. Wat betreft de kleren is het hier wel apart. Soms dan loopt er iemand in je overal rond. Jeroen vertelde dat hij een keer op stal gedoucht had en ze kleren had gewassen. De volgende dag zag hij de een met zijn broek lopen, de ander had zijn trui aan en de derde had zijn muts op. Omdat er ook wat ziek waren, waren er veranderingen in de werkschema's zodoende moest ik kalfjes voeren. De melk wordt gepastauriseert en dan aan de kalfjes gevoerd. In totaal moet je zo'n 75 kalfjes met de fles voeren. Daarnaast moet je 130 kalveren brok geven en voor elk kalf een emmer met water vullen. De zoon van Jeroen heeft me geholpen, dat was maar goed ook. We zijn om 7 uur sochtends begonnen. Om 12.30 waren we klaar. Na het eten begonnen we met de tweede ronde. Sinds die dag heb ik echt respect voor degene die kalfjes voert. Je moet erg veel geduld hebben met de kalfjes die slecht drinken en dat zijn er best veel.


Op 5 december hebben we sinterklaas gevierd. Dat was leuk, we hadden lootjes getrokken en moesten een surprise maken. Ze hadden me flink te pakken. Ik dacht namelijk dat ik een goede grap had. Ik bracht de zoon naar godsdienstles en had Jose haar telefoon mee omdat de dochter ook opgehaald moest worden van cheerleading. Die belde als ik haar op moest halen. Jeroen ging naar de stal om zijn surprise te maken. Vervolgens stuurde ik met Jose haar telefoon een sms naar Jeroen met: Wat ga je maken schat? Ik kreeg al snel een antwoord terug. Hij ging een mestpijp maken voor mij omdat ik een keer toen de pers verstopt zat stront in mijn gezicht en mond had gekregen. Vervolgens stuurde hij, dat is toch niet erg als het een zooitje wordt. Dus ik stuurde terug, nee hoor, dat is wel een goede grap. Vervolgens kreeg ik een bericht: ik hoop dat GJ het leuk vind, het wordt heel smerig. Daarop stuurde ik terug, ah joh kan hij wel hebben. Ik had flink pret want ik dacht nu dat ik wist wie hij had en wat hij maakte. De telefoon van Jeroen had ie echter thuis laten liggen en Jose heeft me voor de gek gehouden.



Kerst komt er aan en zoals bij de berichten al werd gevraagd is dat hier een groot gebeuren. De dag na Thanksgiving staan de mensen om 4 uur snachts voor de winkel. Er is dan een zogenaamde kerstkorting. Er staan dan echt rijen voor de winkel. De huizen zijn hier bijna allemaal verlicht. In heel veel tuinen staan ook beelden van de herders, Jozef en Maria enz. Ook parken en kerken zijn helemaal verlicht en versierd. Dat is erg mooi om te zien, zie de foto's.

Twee weken terug ben ik naar de rodeo geweest. Dat is op zaterdagavond. Dat is een mooi festijn. Er is een DJ en die draait country muziek. Er zijn veel jongelui en ook ouders met kinderen. Er zijn verschillende jongens die op de stier rijden. Aan het einde is er een winnaar. Tussendoor zijn er activiteiten voor de kinderen, zoals schaaprijden en met een stokpaard om pionnen rennen. De kinderen krijgen dan een prijs. Ik vond het prachtig en morgen ga ik weer.

Dit zal mijn laatste verhaal zijn. Volgende week zondag ga ik terug en ben dan maandag in Nederland. Ik vind het leuk om weer daar heen te gaan. Maar ik heb het hier heel erg naar mijn zin gehad. Heel veel geleerd, gezien en beleefd. Daarnaast heel veel lol met de mensen hier gehad. Wat ik missen zal is dat je met je auto op een kaarsrechte weg rijd zover als je kijken kan, met een countrynummer op de radio. Dat is echt prachtig!

Groeten Gert-Jan